καποιες συνεντευξεις

"Το κωμικό και το τραγικό αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος σε όλες τις πλευρές της ζωής, πόσo μάλλον πάνω στο θεατρικό σανίδι".

Καθημερινή 9/4/2006

"Ξεκίνησα να κάνω θέατρο από μια ανεξήγητη λαχτάρα να το υπηρετήσω. Μια λαχτάρα που είχε τη ρίζα της στα πολύ παιδικά μου χρόνια. Ένιωθα σαν τον Οδυσσέα που ταξιδεύει για την Ιθάκη του. Συνεχίζω γιατί παράλληλα πιστεύω στη δύναμή του. Στη δύναμή της τέχνης γενικότερα που υμνεί τη ζωή και που έχοντας ξεπηδήσει από την ελευθερία του πνεύματος και της ψυχής - στα πλαίσια πάντα της αισθητικής που τη διέπει – μας συντροφεύει μας συγκινεί, μας προβληματίζει και πολλές φορές μας απελευθερώνει και μας εξευγενίζει. Συνεχίζω γιατί η μάγισσα τέχνη με τα φίλτρα της μας παρουσιάζει την πραγματικότητα με τέτοιο τρόπο, ώστε να μας σπρώξει κι αυτή να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι και συνεπώς και πιο λειτουργικά μέλη ενός συνόλου και μιας κοινωνίας.

Ποια είναι τα θεατρικά όνειρά σου; 

Η εξέλιξή μου ως συγγραφέα και ηθοποιού. Επίσης να εμπνέομαι συχνά και εύκολα από τους ανθρώπους, να ανεβάζω θεατρικά μου έργα και να ερμηνεύω πολλούς και διαφορετικούς ρόλους έργων όχι μόνο δικών μου, αλλά και άλλων θεατρικών συγγραφέων. Αυτά πάντα σε συνεργασία με συντελεστές που εκτιμώ, εμπιστεύομαι και διαθέτουμε κοινή οπτική. Τέλος με τον έργο μου ονειρεύομαι να επηρεάσω και να εμπνεύσω κι εγώ με τη σειρά μου ένα μεγάλο μέρος του κοινού.

Ποιοι δάσκαλοι δια ζώσης ή με το έργο τους σε εμπνέουν;

Εμπνέομαι από τους αρχαίους έλληνες συγγραφείς, ποιητές και φιλοσόφους, από τον Σαίξπηρ, τον Ίψεν, τον Ο’ Νηλ, τον Τσέχωφ, τον Ντοστογιέφσκι, τον Λόρκα τον Μέτερλινγκ, τον Μπέκετ, τον Αραμπάλ, από την ποίηση του Ρίτσου του Ελύτη, του Λειβαδίτη, του Ρίλκε, εμπνέομαι από τη ζωγραφική, κυρίως από τον εξπρεσιονισμό, από την κλασσική μουσική και τον Μάνο Χατζιδάκι. Εμπνέομαι επίσης από την Λυδία την Κονιόρδου, την Έρση την Πήτα, εμπνέομαι από τα λόγια και το φιλί της μητέρας μου, των αγαπημένων μου ανθρώπων, από τις δυσκολίες ή τις ευκολίες της δικής μου ζωής και των άλλων, από ένα παιδί που παίζει στο δρόμο κουτσό ή γελάει ή κλαίει με αναφιλητά ή μου δίνει το χέρι, από ένα παιδί που μπερδεύεται και με φωνάζει μαμά, από δυο περαστικούς ερωτευμένους ή από δύο που μόλις καυγαδίσανε… Εμπνέομαι τέλος πολύ από την θάλασσα, την γαλήνη που μου προσφέρει, τον ήχο των κυμάτων της, από ένα γλυκό ηλιοβασίλεμα...

Τι πιστεύεις για τη θεατρική παιδεία στη χώρα μας;

Πριν σχολιάσω τη θεατρική παιδεία της χώρας μας, θα ήθελα να αναφερθώ στην παιδεία γενικότερα που προετοιμάζει και τον μελλοντικό καλλιτέχνη, αλλά και τον θεατή. Λυπάμαι που τη χαρακτηρίζει μόνο η νοησιαρχία και έχει παραμεριστεί το συναισθηματικό κομμάτι. Λυπάμαι που οι δάσκαλοι κρίνουν τους μαθητές από ένα βαθμό και τους συμπεριφέρονται ανάλογα σαν να είναι ρομπότ. Λυπάμαι που δεν καλλιεργούν και δεν επιβραβεύουν την συναισθηματική νοημοσύνη του ατόμου. Την ευαισθησία του και την ανθρωπιά του. Αργότερα οι πολίτες που δημιουργεί αυτού του είδους η παιδεία βάζουν με τη σειρά τους στην άκρη το συναίσθημα και όσον αφορά την τέχνη, λειτουργούν στις καλλιτεχνικές αίθουσες όπως σας είπα παραπάνω. Χρησιμοποιώντας μόνο τη λογική τους. Ας μην ξεχνάμε πως η τέχνη απευθύνεται συνήθως πρώτα στο συναίσθημα και μετά στη λογική. Κι όταν δε δίνεις αξία στο συναίσθημα δε δίνεις αξία ούτε στον καλλιτέχνη ούτε στην τέχνη του, ούτε στον συνάνθρωπο, ούτε στον ίδιο σου τον εαυτό. Η ψυχή σου είναι σαν ένα γρανάζι που μπλόκαρε. Χαίρομαι πάντως που το θεατρικό παιχνίδι έχει αρχίσει να διαδίδεται και διδάσκεται σε πολλά σχολεία. Επίσης να επισημάνω πως στη χώρα μας η διδασκαλία της σκηνοθεσίας θεάτρου είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Σχολές ηθοποιών απ’ την άλλη υπάρχουν πάρα πολλές και κάποιες απ’ αυτές δημιουργούνται όχι από όραμα αλλά από πρόθεση των ιδιοκτητών να πλουτίσουν και μόνο. Όταν ξεκινάς να δημιουργήσεις καλλιτεχνική σχολή με αυτόν τον σκοπό, είναι αδύνατον να λειτουργήσει σωστά. Επίσης διαφωνώ απόλυτα με την ευκολία που δίδονται οι άδειες για ανώτερες σχολές δραματικής τέχνης, ακόμα και σε άτομα που δεν υπηρετούν τόσο το θέατρο όσο την τηλεόραση και δε κατέχουν καλά την τέχνη του ηθοποιού ούτε οι ίδιοι ούτε το διδακτικό προσωπικό τους. Πιστεύω όμως πως είτε είναι σχετικά καλή η σχολή είτε όχι πρέπει να περάσει κι απ’ αυτήν την εμπειρία ένας ηθοποιός για να βγει στη σκηνή. Άλλωστε ο ηθοποιός που προσπαθεί να αποκτήσει μια γερή πρακτική γνώση γύρω από το αντικείμενο, μπορεί να το επιτύχει με μεταπτυχιακά εργαστήρια που γίνονται στην Ελλάδα κατά καιρούς από Έλληνες και ξένους εκπαιδευτές, αρκεί να το ψάξει καλά και να συναντήσει τα κατάλληλα άτομα.

Τι πιστεύεις για τους πολιτιστικούς θεσμούς στη χώρα μας;

Με χαροποιεί αφάνταστα το φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου καθώς και κάποια άλλα ενδιαφέροντα φεστιβάλ ή διαγωνισμοί που έχουν καθιερωθεί. Πρέπει όμως να καταλάβουμε όλοι πως η τέχνη κατέχει την ίδια σημαντική θέση με την παιδεία. Είναι σημαντικός παράγων για την εξέλιξη ενός ατόμου και μιας κοινωνίας και πρέπει να της δοθεί πολύ μεγαλύτερη σημασία από το κράτος και το υπουργείο πολιτισμού. Κατά καιρούς έχουν υπάρξει πολιτικοί που δεν κατανοούσαν την ύπαρξη των θεατρικών επιχορηγήσεων. Είναι θλιβερό και απογοητευτικό.

Πως επιλέγετε τις συνεργασίες σας;

Τους συνεργάτες στην ομάδα, τους επιλέγω με κριτήρια το ταλέντο τους και τη διάθεση, το πάθος τους να περάσουν μηνύματα μέσω του έργου που κάθε φορά δουλεύουμε. Δεν έτυχε να συνεργασθώ με μεγαλύτερους σε ηλικία γιατί ούτε έψαξαν να με βρουν εμένα και άλλους σαν κι εμένα ούτε κι εγώ τους χτύπησα την πόρτα. Θέλω πρώτα να αποκτήσω εμπειρία μέσα από την ομάδα μου και μετά να απευθυνθώ σε κείνους που έχουν δημιουργήσει ένα πιο μεγάλο και πλατύ κοινό με το πέρασμα του χρόνου. Θέλω να ανεβαίνω τα σκαλάκια βήμα-βήμα κι όπου φτάσω. Πιστεύω πως είναι καλό ένας ηθοποιός να μην κάνει άλματα σε σχέση πάντα με το πλάτος και την απαιτητικότητα του κοινού. Πιστεύω στα μικρά, πολύ σταθερά και γερά βήματα. Κι αυτούς όμως θα τους επιλέξω με βάση την αισθητική μου και το όραμα το δικό μου και το δικό τους. Σε καμία περίπτωση δε θα αφεθώ να με διαλέξουν. Είμαι καλλιτέχνης. Όχι εμπόρευμα έτοιμο προς πώληση. Τέλος θεωρώ σημαντικό να αναφέρω πως τους συνεργάτες μου τους επιλέγω και θα τους επιλέγω πάντα και με βάση την καλή επικοινωνία, την υγειή σχέση και τον αλληλοσεβασμό σε όλα τα επίπεδα. Κι αυτό γιατί πρώτα είμαι άνθρωπος με ψυχή και ύστερα καλλιτέχνης. Πρώτα ζω όμορφα και ύστερα κάνω τέχνη. Το ότι αυτού του είδους επικοινωνία αποτελεί μία από τις προϋποθέσεις για ένα πολύ καλό καλλιτεχνικό αποτέλεσμα στον χώρο του θεάτρου καθώς ενδείκνυται σε οποιονδήποτε χώρο δουλεύει ομαδικά αυτό είναι άλλο ένα μεγάλο κεφάλαιο που θα έπρεπε να απασχολεί όλους τους ανθρώπους.

Ποια κατά τη γνώμη σου είναι τα βασικά προσόντα ενός νέου δημιουργού; 

Τα βασικά προσόντα ενός νέου δημιουργού είναι όσα και ενός μεγαλύτερου σε ηλικία ή σε εμπειρία δημιουργού, δηλαδή ταλέντο – κι όταν λέω ταλέντο εννοώ κλίση, ψυχικές και πνευματικές δεξιότητες – πάθος για το θέατρο και σεβασμός προς τον θεατή. Αν ένας καλλιτέχνης τα διαθέτει όλα αυτά, θα δουλέψει σκληρά και θα εξελιχθεί. Είναι όμως και κάτι ακόμα που δεν το έχει πλέον ο παλαιότερος δημιουργός αλλά το περιμένουμε από τον νέο. Φέρει το καινούριο. Τη δική του μοναδική φωνή του έχοντας υπόψιν του τι έχει προηγηθεί. Ή επιβάλλεται να το φέρει. Δεν αντιγράφει και δεν αναμασάει το παλιό.

Τι πιστεύεις για τις θεατρικές ομάδες;

Πριν από 50 χρόνια αποφοιτούσαν 20 ηθοποιοί και απορροφούνταν οι 18. Τώρα, το 2010 αποφοιτούν 2000 ηθοποιοί και δεν απορροφάται σχεδόν κανείς, αφού ούτε το εθνικό θέατρο δεν έχει πια μόνιμους συμβασιούχους. Πλέον το να ασχολείται ένας καλλιτέχνης με το θέατρο, ιδίως όταν κάνει τα πρώτα του βήματα, από την οικονομική πλευρά δεν είναι επάγγελμα, αλλά χόμπι. Και πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε καλά οι νέοι που ασχολούμαστε με το θέατρο σε ποια εποχή ζούμε και να μην ονειροβατούμε. Το να προσπαθείς όμως να κάνεις τέχνη αφιερώνοντας αναγκαστικά λίγο χρόνο μες τη μέρα, γυρίζοντας στρεσαρισμένος ίσως από κάποιο γραφείο και βάζοντας χρήματα από το υστέρημά σου, όλα αυτά είναι ανασταλτικοί παράγοντες. Το αποτέλεσμα λοιπόν της δουλειάς των θεατρικών ομάδων είναι ανάλογο των δυσμενών αυτών συνθηκών, του σεβασμού των συντελεστών προς τον θεατή – κι αυτό περικλείει πολλά – και της έγνοιας όχι για το «ΕΓΩ», αλλά για το «ΕΜΕΙΣ». Πολλές από τις παραστάσεις που ανεβαίνουν είναι συγκινητικές προσπάθειες και έργα άξια επαίνου και συγχαρητηρίων.

Ηλεκτρονικό περιοδικό "Επί Σκηνής" 10/9/ 2010

 

Ραδιόφωνο. Spame Paketo - Spam Radio

https://m.mixcloud.com/SpamePaketo/spame-15-3-2013/

The Christmas factory

http://youtu.be/N_pWwN_OtWw

O πολυχώρος BIOS (exploring urban culture) σε συμπαραγωγή με την εταιρεία θεάτρου Koloφων παρουσιάζουν μια σειρά παραστάσεων – ντοκυμαντερ με τίτλο «Η τριλογία του ηθοποιού». Το πρώτο μέρος (studio) παρουσιάζεται από 15/12/2014 έως 13/1/2015 κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 8.30μ.μ.

Απόσπασμα συνέντευξης της ηθοποιού Μαρίας Ελευθεριάδη από την Ελισάβετ Ξανθοπούλου και τον Δημήτρη Μπαμπίλη – ιδρυτικά μέλη της εταιρείας θεάτρου Koloφων -για την «τριλογία του ηθοποιού» Η Μαρία Ελευθεριάδη συμμετέχει μεταξύ άλλων στην παράσταση – ντοκυμαντέρ. Στην παράσταση ακούγεται μόνο ένα απόσπασμα της συνέντευξης για την Λυδία Κονιόρδου. Τα υπόλοιπα δεν έχουν δημοσιευθεί παρά μόνο στον συγκεκριμένο ιστότοπο.

Πώς σας βοήθησε η σχολή στην επαγγελματική σας σταδιοδρομία;

Δε με βοήθησε. Ό, τι έχω κάνει, το έκανα μόνη μου λαμβάνοντας μέρος σε ανοιχτές δημοσιευμένες ακροάσεις για όλους τους ηθοποιούς.

Τι δεν ήταν όπως το περιμένατε στην επαγγελματική σας ζωή;

Δεν περίμενα ότι θα καθυστερούσα γύρω στην πενταετία να κάνω την πρώτη μου δουλειά στην Αθήνα αποκλειστικά και όχι περιοδεία σε όλη την Ελλάδα. Γενικά αυτό το αποδίδω στο ότι ήμουν πιο μικρή και πιο ανώριμη. Πιο παιδί. Ωρίμασα με το πέρασμα του χρόνου, αλλά και με την ψυχαναλυτική ψυχοθεραπεία στην οποία έχω δείξει μεγάλη πίστη, αγάπη και αφοσίωση. Ευτυχώς εδώ και κάποια χρόνια εργάζομαι στην Αθήνα, στην πόλη δηλαδή που έχω επιλέξει και μου αρέσουν πολύ οι δουλειές στις οποίες συμμετέχω. Τις πιστεύω, τις υποστηρίζω, τις διαφημίζω, δουλεύω και δημιουργώ με χαρά! Σε σχέση με την επαγγελματική μου ζωή, δε περίμενα επίσης να έχουν περάσει τόσα χρόνια και να μην έχω συμμετάσχει σε χορό Αριστοφάνη στο φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου.

Ποια είναι η άποψή σας για την θεατρική εκπαίδευση στην Ελλάδα (αριθμός αποφοίτων, δραματικών σχολών, ποιότητα σπουδών κτλ)

Πιστεύω πως οι λίγοι που είναι ικανοί, δεν εκπαιδεύονται σωστά. Γιατί όταν μια σχολή ανοίγει για να οικονομικούς λόγους, χωρίς αληθινό όραμα, είναι αδύνατον να λειτουργήσει σωστά. Πιστεύω όμως πως αν το ψάξει μετά ο μαθητής με σεμινάρια μπορεί να γίνουν και καλά πράγματα και να γεμίσει τα κενά του. Εγώ νιώθω πως γέμισα κενά στην υποκριτική με την Λυδία την Κονιόρδου που είχα στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα. Η σχολή πριν το δίπλωμα για μένα ήταν μια πρώτη εκπαίδευση και μια πρώτη ιδέα μετά τις 30 παραστάσεις που είχα κάνει με θιάσους ερασιτεχνικούς στο σχολείο και αλλού. Σιγά - σιγά παρατηρείς που υστερείς και το ψάχνεις.

Με τη σημερινή σας εμπειρία, τι νομίζετε πως θα έπρεπε να είναι διαφορετικό στις σπουδές σας;

Από την πρώτη μου σχολή που πήρα πτυχίο, ένιωθα ότι στο μυαλό των εκπαιδευτών και του ατόμου που είχε τη σχολή ήταν κυρίως το οικονομικό κομμάτι. Άλλοι σε αυτά τα πλαίσια δίδασκαν καλά, άλλοι μέτρια και άλλοι δεν δίδασκαν καθόλου. Θεωρώ πως δε με σεβάστηκαν ως άνθρωπο και ως καλλιτέχνη όσο μου αξίζει. Στους «δεσμούς» μετά πέρασα πολύ όμορφα. Ήταν δυστυχώς ένας χρόνος μόνο. Ήθελα να καθήσω κι άλλο, αλλά δεν είχα τα χρήματα.

Έχετε σκεφτεί κάποιον τρόπο με τον οποίο τα πράγματα σε σχέση με τις σχολές δραματικής τέχνης θα ήταν καλύτερα;

Ναι. Πιστεύω πως πρέπει να δημιουργηθεί μια ακαδημία θεάτρου και όλες αυτές οι ιδιωτικές σχολές να κλείσουν.

Έχετε να προσθέσετε κάτι άλλο;

Ναι. H τέχνη ως χόμπι είναι γενικά ακριβή. Όχι μόνο απ' τη πλευρά του δημιουργού, αλλά και από την πλευρά του φιλότεχνου. Επειδή όμως εδώ μιλάμε για την πλευρά του δημιουργού, θα πω πως - σχετικά με τις σχολές δραματικής τέχνης που ήδη υπάρχουν - κάποιος μπορεί να θέλει να την σπουδάσει και να δώσει γύρω στα 10 χιλιάρικα ευρώ ή και παραπάνω χωρίς απαραίτητα να υπάρχει η προοπτική του επαγγέλματος και του βιοπορισμού ως ένα βαθμό από αυτό, αν όχι εξ ολοκλήρου. Πιστεύω όμως πως αν οι δάσκαλοι κρίνουν πως δεν είναι ικανός κάποιος γι' αυτόν τον επαγγελματικό χώρο οφείλουν να του το πουν από την αρχή. Από τη στιγμή που θα περάσει από την πρώτη ακρόαση. Ο μαθητής έχει κάθε δικαίωμα να ξέρει αν κάνει γι' αυτό το επάγγελμα ή όχι. Και όχι να εννοείται ή να υπονοείται ότι κάνει γι' αυτό το επάγγελμα κατά τη διάρκεια της φοίτησής του και μόλις πάρει το δίπλωμα ή τη βεβαίωση σπουδών του να εννοηθεί ή να υπονοηθεί το αντίθετο και μάλιστα σε ένα πολύ κλειστό επάγγελμα, που ίσως καταφέρει κάποιος να μπει μόνος του αν είναι ικανός και καλός επαγγελματίας απ' όλες τις πλευρές, αλλά σίγουρα θα του πάρει κάποια χρόνια, ίσως και πολλά. Τέλος πιστεύω πως οι δάσκαλοι πρέπει να συζητούν περισσότερο με τους μαθητές τους για τυχόν δυσκολίες που αντιμετωπίζουν και σε καλλιτεχνικό επίπεδο και σε θέματα συνεργασίας στην ομάδα. Είναι κι αυτό ένα μέρος της διδασκαλίας τους. Τέλος θεωρώ λάθος ο μαθητής, που μάλιστα πληρώνει τη σχολή, να αξιολογείται ως στάση και συμπεριφορά ως επαγγελματίας ηθοποιός και όχι ως μαθητής. Άλλη ψυχολογία διαθέτει ένας μαθητής που έχει το όραμά του και πληρώνει με αρκετά χρήματα μια ιδιωτική σχολή και άλλη ένας επαγγελματίας που πληρώνεται.

Συνέντευξη στην Κλεοπάτρα Σβανά για το ηλεκτρονικό περιοδικό independent.gr

http://www.independent.gr/

1. Τι σημαίνει για σας θέατρο;

Θέατρο για μένα είναι η δραματοποίηση των συναισθημάτων σε μορφή μονολόγου ή διαλόγου μπροστά σε ένα ή περισσότερα άτομα.

2. Στις μέρες μας ποιος είναι ο ρόλος του θεάτρου;

Αν θέλουμε να γίνουμε πιο πλούσιοι ψυχικά και πνευματικά, αν θέλουμε να εξελιχθούμε και να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, η τέχνη μπορεί να μας βοηθήσει.

3. Ο ηθοποιός πόσο μπορεί να επηρεάσει το κοινό του ιδεολογικά; (είτε μέσω του θεάτρου είτε όχι. Κατά πόσο μπορεί να στείλει κοινωνικά μηνύματα)

Ο ηθοποιός, όπως και ο καλλιτέχνης γενικότερα ή ο δάσκαλος ή ο καθηγητής ή ο φιλόσοφος ή ένας ενήλικας που δεν είναι τίποτα από όλα αυτά ή ένα παιδί μπορεί να επηρεάσει το κοινό του, στο βαθμό που το ίδιο το κοινό θέλει πραγματικά να επηρεαστεί. Σε ένα δημοκρατικό καθεστώς ο καθένας μπορεί να στείλει κοινωνικά μηνύματα με κάποιο τρόπο. Σε ένα φασιστικό και ανελεύθερο καθεστώς, σε μία χούντα, ο καλλιτέχνης έχει πολλή περισσότερη δύναμη να στείλει κοινωνικά μηνύματα καλυμμένα και κρυμμένα μέσα στην τέχνη του σε τέτοιο βαθμό που οι συναισθηματικά ανάπηροι και λογικά μπλοκαρισμένοι χουντικοί που κυβερνούν ίσως και να μη τα καταλάβουν. Το θέμα λοιπόν είναι πώς θα δημιουργήσουμε ένα κοινό με κριτική σκέψη και παράλληλα θετικό, ανοιχτό και με διάθεση να εμπνευσθεί από τα ερεθίσματα. Με αυτό το θέμα επιβάλλεται να ασχοληθεί η παιδεία.

4.Ως άνθρωπος τι ζητάτε από την υποκριτική;

Εγώ, που θέλω να ασχοληθώ περισσότερο με την κωμωδία, το παιδικό θέατρο και το musical, θέλω η υποκριτική να με ανεβάζει συναισθηματικά και να είναι για μένα μια εμπειρία γεμάτη χαρά, γέλιο και συγκίνηση. Επίσης επιθυμώ μια σχέση ζεστασιάς, αγάπης και θετικής ενέργειας ανάμεσα σε εμένα και το κοινό και ανάμεσα σε εμένα και τους υπόλοιπους συντελεστές της παράστασης. Τέλος επιθυμώ να είναι για μένα μια εμπειρία που θα με μάθει περισσότερα, θα με προβληματίσει, θα με εξελίξει. 

5. Αλλάζει τον κόσμο το θέατρο;

Αν ο κόσμος που παρακολουθεί θέατρο θέλει μέσα του να αλλάξει, το θέατρο μπορεί να τον βοηθήσει. Αν δεν παρακολουθεί….και στο δρόμο να βγουν οι θεατρίνοι, δε νομίζω να τους δώσει ιδιαίτερη σημασία. 

6. Που εμφανίζεστε αυτή την περίοδο;

Μόλις ολοκληρώθηκαν παραστάσεις μας – ντοκυμαντέρ με τίτλο «Η τριλογία του ηθοποιού» στον πολυχώρο bios με την ομάδα θεάτρου Κοloφών που δημιούργησαν οι σκηνοθέτες Ελισάβετ Ξανθοπούλου και Δημήτρης Μπαμπίλης. Είναι πιθανό κάποια στιγμή αυτές οι παραστάσεις να επαναληφθούν. Τώρα συνεχίζω το θέατρο σε δημοτικά σχολεία και νηπιαγωγεία. Πιο συγκεκριμένα συνεργάζομαι με τις εκδόσεις Καρυδάκη και παρουσιάζουμε ένα δικό τους παραμύθι για παιδιά με τίτλο « η περιπέτεια των 4 εποχών» της Μαρίζας Γεωργάλου. Δουλεύουμε παράλληλα με την κ. Καρυδάκη και για την μουσικοθεατρική παρουσίαση με αρκετό θεατρικό παιχνίδι του νέου παραμυθιού για παιδιά του Ευγένιου Τριβιζά που πρόκειται να κυκλοφορήσει από αυτές εκδόσεις με τίτλο «Το κουμπί που κρύωνε».

7. Ποιό είναι το ιδανικό θέατρο για σας; Είτε ως χώρος είτε ώς έκφραση.

Το ιδανικό θέατρο για μένα είναι αυτό που μιλά πολύ στις ψυχές των ανθρώπων.

8. Τι σας δίδαξε το θέατρο στην προσωπική σας ζωή;

Το θέατρο με έκανε να σκεφτώ πως η ζωή έχει μεγάλη αξία και πως στο βάθος δεν υπάρχουν καλοί και κακοί άνθρωποι, υπάρχουν απλώς άνθρωποι.

9. Πρόβα ή παράσταση; Καμαρίνι ή σκηνή;

Παράσταση και σκηνή.

10. Τί ήταν αυτό που σας μάγεψε στο θέατρο και ασχοληθήκατε με αυτό;

Η παράσταση είναι σα μια θάλασσα που άλλοτε γαλήνια και άλλοτε φουρτουνιασμένη σε ταξιδεύει. Βουτάς μέσα σ’ αυτή και κολυμπάς ή ανεβαίνεις σε βαρκούλα και πας μακρύτερα. Κι όταν βγεις είσαι πιο πλούσιος. Αυτό με μάγεψε στο θέατρο.

26/2/2015

http://www.independent.gr/%CE%AC%CF%81%CE%B8%CF%81%CE%B1/%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%8D%CE%BE%CE%B5%CE%B9%CF%82/2103-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%85%CE%BE%CE%B7-%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%85%CE%B8%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%AC%CE%B4%CE%B7,-%CE%B7%CE%B8%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%B9%CF%8C

Οι kallitexnes.gr, αντιμετωπίζοντας τις καταστάσεις με τη δύναμη του λόγου και ιδιαίτερα του χιουμοριστικού, αποφάσισαν να θέσουν 13 καίριες ερωτήσεις σε γνωστούς και αγαπημένους καλλιτέχνες.

Η ηθοποιός και μουσικός Μαρία Ελευθεριάδη, μας εξιστορεί με τον πιο ξεκαρδιστικό τρόπο δικές της ιστορίες και με απόλυτη σοβαρότητα, ειλικρίνεια και σοφία μας καταθέτει την απόψή της για όλα όσα συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό γύρω μας και μέσα μας. Διαβάστε τις απαντήσεις της, οι οποίες θα σας χαρίσουν άφθονο γέλιο αφενός και μια γνωριμία με έναν ξεχωριστό άνθρωπο αφετέρου!

1. Πόσες ημέρες τελείτε υπό καθεστώς “ελεύθερης πολιορκίας” και τι νιώθετε για όλο αυτό;

Υ-γειά και χαρά σε όλους! Σας ευχαριστώ πολύ Αγγελική για την επικοινωνιακή ευκαιρία και για τις παιχνιδιάρικες ερωτήσεις σας. Μας χρειάζονται αυτόν τον καιρό και – γιατί όχι – πάντα. Εμένα αυτή η πανδημία δε με βρήκε στο θέατρο, επάνω στη σκηνή. Έχω να ανέβω από τον Νοέμβριο. Επαγγελματικά βρισκόμουν στον χώρο τέχνης «Μύθος» που δημιούργησα πρόσφατα στην Νέα Σμύρνη, τον οποίο περισσότερο λειτουργώ ως κέντρο δημιουργικής απασχόλησης παιδιών. Την ημέρα λοιπόν που ανακοίνωσαν ότι θα κλείσουν τα σχολεία, πριν ανακοινωθεί ότι θα κλείσουν και τα ΚΔΑΠ, τον κλείσαμε για την ασφάλεια και την υγεία όλων μας. Άλλη εργασία δεν είχα, επομένως έχω κλειστεί μέσα από τις 11 Μαρτίου και βγαίνω μόνο για άσκηση κοντά στο σπίτι μου, όταν έχει καλό καιρό, σούπερ μάρκετ και φαρμακείο.
Είμαι αρκετά μοναχικός άνθρωπος και δεν με έχει ενοχλήσει η καραντίνα. Περνώ όμορφα με τα χόμπυ μου. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι μένω σε ένα πολύ μικρό σπίτι στον ίδιο όροφο με το σπίτι των γονιών μου και πηγαίνω μέσα και τους βλέπω. Δεν μπόρεσα να πάρω την απόφαση να απομονωθώ απ’ τη στιγμή που δεν έχω κανένα σύμπτωμα. Γι’ αυτό το λόγο κλείστηκα από νωρίς μέσα. Για να μην κολλήσω την αρρώστια και τους την μεταφέρω. Αν δεν έβλεπα κανέναν απολύτως άνθρωπο, θα ήταν πολύ πιο δύσκολο για εμένα. Θα χρησιμοποιούσα πολύ περισσότερο το skype.

2. Πώς περνάτε ένα 24ωρο στο σπίτι εν καιρώ κορονοϊού;

Ξυπνάω αργά. Τρώω πρωινό, βλέπω «Ντόλτσε βίτα» και πεθαίνω στα γέλια, όταν έχει καλό καιρό βγαίνω έξω για γρήγορο περπάτημα, στις 14.00 βλέπω “Κωνσταντίνου και Ελένης» και ξαναπεθαίνω στα γέλια, έπειτα κάνω παρέα με τους γονείς μου και από νωρίς το απόγευμα μέχρι να κοιμηθώ το βράδυ διαβάζω κάποιες φορές Αγγλικά (γιατί δεν ξέρω καλά, αλλά μ’ αρέσει, δεν το κάνω αγγαρεία), στις 18.00 ακούω τον Τσιόδρα, παίζω πιάνο, μελετάω φλάουτο, μιλώ μέσω τηλεφώνου ή μηνυμάτων με τους πολύ λίγους φίλους που έχω και έπειτα ηχογραφώ παραμύθια δικά μου ή παραδοσιακά ή του Αισώπου και τα ανεβάζω σε μία σελίδα κι έπειτα στο facebook να τα ακούσουν οι φίλοι μου και τα αγαπημένα μας παιδιά που έρχονται στον χώρο τέχνης μας. Επίσης διαβάζω κάποιες μέρες ψυχολογία για βρέφη και νήπια και λίγο μυθιστόρημα πριν κοιμηθώ.

3. Τελικά, πόσα ακριβώς πλακάκια έχει η κουζίνα σας;

Χα,χα!!! Αχ, δεν ξέρω…

4. Όλο αυτό είναι παγκόσμια συνομωσία ή απλά έφτασαν οι εξωγήϊνοι;

Χα.χα!!! Δεν ασχολούμαι με συνομωσίες. Σκέφτομαι πιο απλά. Ότι κάποιοι κινέζοι έφαγαν νυχτερίδες και μας κόλλησαν όλους. Και σκεφτόμουν πώς άραγε θα αισθάνονται αυτοί οι κινέζοι που έφαγαν τις νυχτερίδες και είχαν πρώτοι τον κορωνοιό και δημιούργησαν την πανδημία, πόσοι άραγε να ήταν, αν ήταν παρέα ή έτρωγε ο καθένας μόνος του… τέτοια πράγματα. Επίσης δεν ασχολούμαι καθόλου με εξωγήινους. Δεν λέω ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος μπορεί να τα συλλάβει όλα. Δεν τον υπερτιμώ. Δεν αμφισβητώ την ύπαρξή τους, αλλά ούτε την γνωρίζω. Δεν ασχολούμαι. Όπως και με τον Θεό δηλώνω αγνωστικίστρια.

5. Τι θετικό πιστεύετε ότι έφερε η εμφάνιση του κορονοϊού στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε ανθρώπους και καταστάσεις;
Ο εγκλεισμός πιστεύω ότι έριξε τον φακό προς τα μέσα μας περισσότερο. Μας έκανε να παρατηρήσουμε περισσότερο τους εαυτούς μας, καθώς περνάμε περισσότερες ώρες μακριά από φίλους και πολλοί άνθρωποι και από τις οικογένειές τους. Επίσης πολλοί δεν εργαζόμαστε καν, επομένως συναναστρεφόμαστε ακόμα λιγότερα άτομα. Επόμενο είναι να κάνουμε περισσότερη παρέα με τον εαυτό μας. Η παρατήρηση και ο προβληματισμός γύρω από τον εαυτό μας πάντα μας εξελίσσει. Πόσο μάλλον η συνειδητοποίηση κάποιων συναισθηματικών δυσκολιών μας. Τώρα σχετικά με τη σχέση μας με τους άλλους ανθρώπους, ίσως η πανδημία λειτουργήσει σαν ένα καμπανάκι που χτυπά επίμονα και εσωτερικά μας ταρακουνά. Και μας λέει πως η υγεία μας δεν είναι δεδομένη. Πως η ζωή μας δεν είναι δεδομένη. Ένας ψυχίατρος που ακολουθώ διαδικτυακά και αγαπώ, ο Ευάγγελος Κατσιούλης, λέει πως «τα δεδομένα κρατούν τα χέρια δεμένα.» Όσο περισσότερο συνειδητοποιούμε ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο, τόσο περισσότερη ανθρωπιά πιστεύω αποκτούμε μέσα μας.

6. Πείτε μας αν θέλετε, κάποιους τίτλους βιβλίων και μουσικών επιλογών που σας έχουν συντροφεύσει όλες αυτές τις μέρες.

Λοιπόν, εγώ διαβάζω τον “Ηλίθιο” του Ντοστογιέφσκι και μέχρι το σημείο που έχω φτάσει τον έχω αγαπήσει πολύ αυτόν τον ήρωα!!! Διαβάζω λίγο πριν κοιμηθώ και αυτό με ηρεμεί και με νανουρίζει. Επίσης διαβάζω πάλι παραδοσιακά παραμύθια και μύθους του Αισώπου για να διαλέξω ποιον θέλω να ηχογραφήσω και να αφηγηθώ. Από μουσική ακούω jazz divas, Cafe de Paris και παίζω στο πιάνο σονατίνες του Μπετόβεν που με ηρεμούν πολύ.

7. Επειδή οι ερωτήσεις αυτές είναι προορισμένες ώστε να μας κάνει όλους να ευθυμήσουμε (τρόπον τινά), πείτε μας ένα αστείο meme (δικής σας έμπνευσης ή που έχετε ήδη διαβάσει) ή ανέκδοτο που αγαπάτε.

Α καλέ… εγώ θα σας πω αστεία περιστατικά που έχουν συμβεί σε μένα.
Όταν ήμουν στη σχολή δραματικής τέχνης, αγαπούσα πολύ όλους μου τους δασκάλους και ήμουν ερωτευμένη κάθε χρόνο και με άλλον. Στο πρώτο έτος λοιπόν είχα στον Χάρη τον Σώζο... μεγάλη συμπάθεια. (Πάνε χρόνια που ήμουν στη σχολή… καταλαβαίνεις… ήταν κι αυτός πιο νιάτο.) Είναι ένας άνθρωπος καλοσυνάτος, με ζεστή καρδιά που με έκανε να αισθάνομαι πολύ ευχάριστα και γαργαλιστικά και κάθε φορά που ανέβαινα να κάνω το κομμάτι μου - κωμωδία ήταν του Τένεσι Ουίλιαμς – σε κάποια στιγμή με έπιανε κάθε φορά νευρικό γέλιο και δε μπορούσα με τίποτα να σταματήσω. Πρέπει να γελούσα ασταμάτητα και νευρικά γύρω στο ένα - ενάμισι λεπτό. Χε,χε!!! Ααα!!! Τώρα που ανέφερα τον Χάρη τον Σώζο, θυμήθηκα και το άλλο.
Σε έναν αυτοσχεδιασμό στο μάθημά του, που θα λέγαμε αστείες ιστορίες που μας έχουν συμβεί και ένας συμμαθητής θα την επαναλάμβανε και θα μας μιμούνταν, η ιστορία μιας συμμαθήτριάς μου που μιμήθηκα ήταν η εξής: Μόλις είχαν τελειώσει με τη φίλη της το σχολείο και θα πηγαίνανε ταξίδι σε κάποιο νησί. Τους είπε ο πατέρας της « Να σας πάω στο λιμάνι;» «Όχι», του λένε, «είμαστε μεγάλες πια. Θα πάμε μόνες μας.» Μπήκανε λοιπόν στο τρένο για να πάνε Πειραιά και αντί να πάνε προς Πειραιά, αυτές πηγαίνανε προς Κηφισιά. Κάνει τέρμα το τρένο, κατεβαίνουν στην Κηφισιά. Κουβαλώντας τις βαλίτσες τους, έψαχναν για το λιμάνι, αλλά πουθενά. Κάποια στιγμή απηύδησαν και άρχισαν να ρωτούν τους περαστικούς. «Συγγνώμη κύριε, μήπως ξέρετε πού είναι το λιμάνι;». Δεν τους έδινε κανένας σημασία. “Συγγνώμη κύριε, μήπως ξέρετε κατά πού θα πάμε για το λιμάνι;» Τίποτα. Κι ένας γέρος με άδειο βλέμμα τους λέει «Τι να σου πω κόρη μου, δεν ήξερα ότι υπάρχει εδώ λιμάνι».

Για να μην λέω όμως για τους άλλους, θα πω και τα δικά μου τα καλά. Όταν ήμουν 20 χρονών, ήμουν πολύ αθώα. Δεν είχα ποτέ μου αγόρι και από σεξ δεν είχα ιδέα. Πήγα λοιπόν σε μια ακρόαση για stand up comedy χωρίς να ξέρω τι ακριβώς είναι το stand up comedy. Τότε ήταν καινούριο είδος και πολλοί ακόμα δεν το ξέραμε. Μου είχαν πει στο τηλέφωνο θα γράψετε ένα αστείο κείμενο κι εγώ είχα γράψει έναν κωμικό θεατρικό μονόλογο, δεν ήμουν δηλαδή ο εαυτός μου. Τους άρεσε, αλλά δεν ήταν φυσικά αυτό που έψαχναν. Θέλοντας λοιπόν να μας εξηγήσουν τι είναι το stand up comedy έβαλαν μια γυναίκα που συνεργαζόταν μαζί τους, να μας κάνει το show της, αρκετά αστεία, μεγάλη κάπως σε ηλικία που έλεγε όλο σεξουαλικά. Κάποια στιγμή μου χώνει το μικρόφωνο στο πρόσωπο και με ρωτάει «εσάς κυρία μου, ποια είναι η αγαπημένη σας στάση στο σεξ;» εγώ… πήγαινα και στο Αρσάκειο - όλο κορίτσια – σας είπα δεν είχα ιδέα. Άκουγα συνέχεια στο σχολείο πως υπάρχει μία στάση που λέγεται 69 και όλοι μιλούσαν γι’ αυτή τη στάση, αλλά φαίνεται δεν είχα καν την περιέργεια να ρωτήσω τι είναι. Επειδή το είχα ακούσει αυτό, νόμιζα πως οι στάσεις στο σεξ έχουν όλες έναν αριθμό, από το 1 έως το 100 για παράδειγμα, αλλά το νούμερο 69 είναι μια πάρα πολύ ωραία στάση που πολλοί την προτιμούν. Όταν λοιπόν με ρώτησε η κυρία ποια στάση προτιμώ, νόμιζα ότι εγώ έπρεπε να απαντήσω ένα νούμερο. Έ… τι να πω κι εγώ, ήμουν και ψαρωμένη εκεί πέρα με τη σκηνοθέτιδα, δεν ήθελα να κάνω και μεγάλη παύση στην απάντηση, λέω «η 69». «Ένα χειροκρότημα κυρίες και κύριοι, εδώ της κυρίας της αρέσει η στάση 69.» Και με χειροκροτήσανε. Την άλλη μέρα το πρωί ένας κύριος – γέρος - κινηματογραφιστής που είχε ζητήσει εκεί στην ακρόαση το τηλέφωνό μου μου στέλνει μήνυμα και μου λέει «καλημέρα άγγελε της πρωινής πάχνης». Το μεσημέρι μου έστειλε «καλησπέρα κορίτσι των κρυφών αναστεναγμών» και το βράδυ μου έστειλε «καληνύχτα αφέντρα των ψυχών». Και μετά του έστειλα μήνυμα να μη μου ξαναστείλει.

Μετά, στο τρίτο έτος της σχολής, ήξερα πια από σεξ κάποια πράγματα, αλλά ήμουν κάπως συντηρητικιά. Έπαιζα πάλι μια τρελή κωμωδία. Έκανα την κυρία Σμιθ από την φαλακρή τραγουδίστρια του Ευγένιου Ιονέσκο. Σε μια σκηνή λοιπόν που ο Γιώργος ο Αρμένης μας είχε πει να αυτοσχεδιάσουμε κωμική σεξουαλική κατάσταση, το αγόρι που έκανε τον κύριο Μάρτιν εκεί που καθόμασταν δίπλα δίπλα μου έπιανε το κεφάλι μου με κοφτή γρήγορη κίνηση και με έβαζε να σκύψω, καταλαβαίνετε. Κι αυτό ήταν πολύ αστείο και συμφωνώ τώρα με αυτήν την κίνηση. Αλλά εγώ η χαζή παρεξηγιόμουν και ντρεπόμουν να κάνω αυτή τη κίνηση. Και επειδή κάθε φορά θύμωνα στα πραγματικά, στην επόμενη σκηνή που ο κύριος Μάρτιν έπεφτε κάτω και εγώ ήμουν όρθια, μια μέρα για να τον εκδικηθώ την ώρα που σηκωνόταν, με το ένα μου δάχτυλό απλώς τον ακούμπησα στον ώμο και λίγο τον έσπρωξα κι αυτός – δεν ξέρω πώς – έχασε την ισορροπία του και έπεσε πάλι κάτω. Τι να σας πω ...δεν ξέρω πώς έπεσε και πεθάνανε όλοι στα γέλια και λέγανε να το βάλουμε στο έργο. Αλλά τελικά δεν το βάλαμε.

Όταν τελείωσα τη σχολή – έχω κι άλλη αστεία ιστορία - η πρώτη μου δουλειά ήταν σε έναν θίασο που όταν πέρασα από ακρόαση δεν ήξερα περί τίνος πρόκειται, ο οποίος δεν ήταν καθόλου καλός. Έφταιγε η σκηνοθεσία και η πρωταγωνίστρια που ήταν νομίζω η γυναίκα του παραγωγού. Οι περισσότεροι ηθοποιοί ήταν καλοί. Δίναμε παραστάσεις στους δήμους της Αττικής και σε χωριά στην Ελλάδα. Πολύ καλά χρήματα, αλλά έφυγα για να τα’ χω καλά με τη συνείδησή μου, όταν έληξε το συμβόλαιο. Παίζαμε νομίζω στην Ηγουμενίτσα την Σταχτοπούτα. Σε αυτό το έργο εκτός από την πρωταγωνίστρια ήταν χάλια και η μητριά. Εγώ έκανα την αδερφή της την κακιά. Τόσο πολύ δεν πιστεύαμε οι ηθοποιοί σε όλο αυτό που δεν είχαμε κάτσει να μάθουμε τα λόγια. Εγώ ήμουν αντικαταστάτρια και είχα κάνει δυο τρεις πρόβες. Καθόμασταν λοιπόν σε ένα δωμάτιο τρία κορίτσια, βαφόμασταν και περνούσαμε τα λόγια μας να τα μάθουμε και να πάμε σε λίγη ώρα να παίξουμε. Εντάξει, τα μάθαμε. Αλλά εκεί που στήθηκε η σκηνή δεν υπήρχε κανένα φως. Δε βλέπαμε από πίσω τίποτα. Εγώ είχα το φουστάνι που έβαζα στον παλάτι του Πρίγκιπα πάντα στην ίδια καρέκλα στην ίδια θέση και είχα πολύ γρήγορη αλλαγή. Αλλά επειδή δεν έβλεπα εκείνη την ημέρα το φουστάνι (είχε δυο τρία υφάσματα το ένα πάνω στο άλλο), μπερδεύτηκα μέσα στα υφάσματα και δεν έβρισκα την άκρη να το βάλω. Το έβγαζα το ξανάβαζα… τίποτα. Αλλάζει η σκηνή, πάνε η μητριά και η μία κόρη στο παλάτι, εγώ πουθενά. Με βλέπει η Σταχτοπούτα – θιασάρχης από πίσω όταν ήρθε, μου φωνάζει «τι κάνεις εσύ εδώ και δεν είσαι στο παλάτι»; «Κυρία τάδε μου… χίλια συγγνώμη σας εύχομαι, αλλά δεν μπορώ να βάλω το φόρεμά μου, έχω μπλεχτεί.» «Φέρ΄το δω, θα στο βάλω εγώ». Αλλά δε μπορούσε ούτε εκείνη να μου το βάλει. Ήρθε κι ένας άλλος, διευθυντής σκηνής, προσπαθούσε κι αυτός, το φόρεμα δεν έμπαινε. «Να πάρε και βάλε αυτό μου» λέει. Και μου δίνει ένα άλλο φόρεμα από την κρεμάστρα που δεν έπαιζε. «Μα κυρία τάδε… θα μου κάνει αυτό το φόρεμα;» « Θα σου κάνει», λέει. Και το βάζω και βγαίνω στο παλάτι και μου ανοίγει όοολο το φερμουάρ από πίσω και χαλάει. Λέω στην αδερφή μου δίπλα. «Κλείστο μου ρε συ», μου λέει «δεν κλείνει, χάλασε.» Ήρθε η σειρά μου να χορέψω με τον Πρίγκιπα, προχωρούσα φάτσα στο κοινό. Του λέω σιγά «μη με στρίψεις πλάτη, έχει χαλάσει το φερμουάρ.» Αυτός δεν άκουγε. Μου έλεγε «στρίψε, γιατί δε στρίβεις.» Με τράβαγε να στρίψω. Του έλεγα «δε μπορώ ρε παιδί μου» Τελικά… έστριψα… και ξέχασα και την ατάκα που είχα να πω. Και μετά βγήκα να κάνω το ποντίκι και λέω δε βαριέσαι χάλια είναι η παράσταση γιατί να αλλάζω παπούτσια αφού δεν προλαβαίνω κιόλας. Και βγήκα με τα τακουνάκια. Και τα βλέπει η Σταχτοπούτα - παραγωγός στη σκηνή και με αγριοκοίταζε. Και μετά φυσικά μου φώναζε. Παρ’ όλα αυτά με ήθελε και την επόμενη σεζόν, αλλά δεν έμεινα… καταλαβαίνετε… από σεβασμό προς το κοινό. Νόμιζα ότι θα έβρισκα σχετικά εύκολα δουλειά στο θέατρο, αλλά έκανα να ξαναπαίξω έξι χρόνια. Σε παραγωγή άλλου. Ήμουν άτυχη. Ευτυχώς όμως από τότε που ξανάρχισα, παίζω σχετικά συχνά σε άλλους. Αυτά λοιπόν είχα να πω τα ευτράπελα…

8. Όταν κάποτε τελειώσει όλο αυτό, πώς φαντάζεστε ότι θα είναι ο κόσμος και ο άνθρωπος γενικά;

Πιστεύω ότι οι άνθρωποι θα έχουμε περισσότερη ανθρωπιά και περισσότερη ζεστασιά.

9. Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που θα κάνετε όταν λυθεί η καραντίνα;
Θα ανοίξω πάλι τον χώρο μου και θα περιμένω με λαχτάρα να έρθουν τα παιδάκια.

10. Περιγράψτε μας την πασχαλινή σας λαμπάδα!
Εγώ μάνα μ’ δεν πηγαίνω στην εκκλησία. Φοβάμαι τα μπαμ μπουμ.

11. Αν θέλετε, κάντε ρίμα ή βρείτε συνώνυμα με τις ακόλουθες λέξεις : καραντίνα, πανικός, βήχας, πυρετός, βαρεμάρα, γκρίνια, μίρλα, κορονοϊός, Κίνα, σπίτι.
Καραντίνα – η θεία μου η Ντίνα
Πανικός – μου ήρθε πυρετός
Πυρετός - μου ήρθε κι εμετός
Βαρεμάρα – και είχα μια λαχτάρα
Γκρίνια - και στη μπιρίμπα γκίνια
Κίνα - και τρέχω με πατίνια.
Μίρλα – κι απ’ το ουίσκι ντίρλα
Κορονοϊός – τ’ αστέρι μου ο γιατρός!!
Βήχας - Ήπλωσεν η Πόρνη, τας τρίχας
σοι τω Δεσπότη·
ήπλωσεν Ιούδας, τας χείρας τοις παρανόμοις·
η μεν, λαβείν την άφεσιν· ο δε, λαβείν αργύρια.
Σπίτι – για τον γιατρό μας καρδιοχτύπι!!

12. Ποιο τραγούδι αφιερώνετε τόσο στον εαυτό σας όσο και στην αγαπημένη σας καραντίνα;

To Ain't Got No, Ι Got Life της Nina Simone
https://youtu.be/L5jI9I03q8E

13. Και για το τέλος, μια ευχή για το μέλλον!

Αγάπη Υγεία και Ειρήνη σε όλο τον κόσμο. Να είστε καλά. Και πάλι σας ευχαριστώ

Ήταν μια συνέντευξη στην Αγγελική Μπατσού για το διαδικτυακό περιοδικό Kallitexnes.gr 

Ημερομηνία: 9/4/2020

https://www.kallitexnes.gr/theatre/stous-mines-tou-koronoiou-ithopios-maria-eleftheriadi-apanta-stis-erotisis-mas/

ΜΑΡΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΔΗ: Δε ξέρεις με τι χαρά ανοίγω τα μάτια μου το πρωί όταν έχω παράσταση!

Έγινε ενημέρωση: 20 Απρ

Συνέντευξη με αφορμή την παράσταση "Ο Επιθεωρητής" του Νικολάι Γκόγκολ

στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος.

Της Αντιόπης Φραντζή.

Τη Μαρία Ελευθεριάδη (την κόρη της φίλης μου Βίλυς Τζαννέτου και του Σπύρου Τσεκλένη) την ξέρω από

πάντα!!!! Παρακολουθώ τα βήματά της και θαυμάζω το ταλέντο και την επιμονή της στο καλλιτεχνικό πεδίο, χρόνια τώρα:

Ήθελε να γίνει ηθοποιός από πολύ μικρή, ασχολείται με το τραγούδι, γράφει θεατρικά έργα και ποιήματα, δραστηριοποιείται στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, εκφράζεται με πάθος για τα καλλιτεχνικά και ευαίσθητα κοινωνικά ζητήματα. Φέτος δουλεύει στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος στο έργο "Ο Επιθεωρητής" του Νικολάι Γκόγκολ, σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα.

Με την ευκαιρία των διακοπών του Πάσχα, εξασφαλίσαμε την παρακάτω συνέντευξη

- Μαρία μου, πολλοί είμαστε οι συγχωριανοί σου που παρακολουθούμε την πορεία σου ως ηθοποιού, σε έχουμε απολαύσει σε θεατρικές και μουσικές παραστάσεις (η ερμηνεία σου στο Νανούρισμα ένα καλοκαίρι στην αυλή του σχολείου, έχει μείνει σε πολλούς αξέχαστη) διαβάζουμε τα ποιήματά σου, σε ακολουθούμε στα

Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Αγαπάμε όλες σου τις καλλιτεχνικές ιδιότητες και εσένα προσωπικά!

- Σας ευχαριστώ όλους θερμά που με ακολουθείτε και με στηρίζετε ως καλλιτέχνη. Κι εγώ σας αγαπώ.

- Πότε κατάλαβες ότι ήθελες να ασχοληθείς με το θέατρο;

Τι ήταν αυτό που σε γοήτευε;

- Από μικρό παιδί ένιωθα την ανάγκη να εκφραστώ μέσω αυτής της τέχνης. Με πήγαιναν οι γονείς μου και έβλεπα θέατρο για παιδιά.

Επίσης, έβλεπα Ελληνικές ταινίες και ξετρελαινόμουν με την ποίηση και τη μαγεία τους!!!

Η ηθοποιία στο θέατρο είναι για μένα απελευθέρωση.

Αισθάνομαι ότι "αναπνέω καλύτερα".

Και είναι παράλληλα για μένα κάτι πολύ δημιουργικό.

Και η απελευθέρωση αυτή με οδηγεί σε μια ψυχική ανάταση.

Ιδίως όταν κάνω κωμωδία. Γι' αυτό την κωμωδία την κυνηγάω πολύ.

Ευχαριστιέμαι τόσο πολύ να κάνω το κοινό να γελάει!!!

- Από πότε δουλεύεις ως ηθοποιός επαγγελματικά στο θέατρο;

- Από το 2012. Ξεκίνησα από το θέατρο για παιδιά.

- Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;

Νομίζω το παιδικό θέατρο είναι από τα πιο παρεξηγημένα ζητήματα.

- Το θέατρο συμβάλει στην αγωγή και στην ανάπτυξη του παιδιού μέσω της δράσης, του γέλιου, της μουσικής, του παραμυθιού και των συναισθημάτων που δημιουργούνται.

Το θέατρο ψυχαγωγεί και θεωρώ ότι είναι απαραίτητο στην εποχή μας που κατακλύζεται από το διαδίκτυο. Αγαπώ πολύ τα παιδιά και περνώ θαυμάσια

μαζί τους. Με ενδιαφέρει βαθιά η αγωγή τους.

Έχω μάλιστα παρακολουθήσει και κάποια μαθήματα εξ' αποστάσεως στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και μαγεύτηκα.

Ανοίχτηκε για μένα ένας καινούριος κόσμος. Εάν δεν ήμουν καλλιτέχνης, θα μου άρεσε να ήμουν νηπιαγωγός.

Έχω μάλιστα εργαστεί σε παιδότοπο και έχω κάνει μουσικό, κινητικό και αισθητηριακό παιχνίδι για βρέφη και παιδιά προσχολικής ηλικίας.

Ιδίως με τα βρέφη και τα παιδιά προσχολικής ηλικίας χάνω το νου μου. Θα μου άρεσε πολύ να ασχοληθώ και με το βρεφικό θέατρο. Είμαι πολύ αυστηρός κριτής στις παραστάσεις παιδιών. Θέλω να είναι ένα θέατρο το οποίο

περνάει σωστά μηνύματα, θέλω να είναι κατανοητό, να μην είναι βαρετό, να μην είναι κουραστικό και να γίνεται υψηλή τέχνη.

- Πώς βιώνει μια νεαρή ηθοποιός την προσπάθεια να βρει δουλειά; Πώς είναι αυτό το περιβάλλον των ακροάσεων;

Ακούμε πάρα πολλά.

- Αποφοίτησα από μια ιδιωτική σχολή δραματικής τέχνης της Αθήνας αναγνωρισμένη από το ΥΠΠΟ.

Χρειάστηκε να έχω πολλή υπομονή και επιμονή για να με γνωρίσουν αρκετοί σκηνοθέτες του θεάτρου και να μου δώσουν τις ευκαιρίες που ήθελα.

Δε σου κρύβω ότι κάποια στιγμή αποφάσισα να γράψω κείμενα, να μιλήσω δημόσια και να φωνάξω για τις δυσκολίες που βίωνα ως ηθοποιός. Τον τελευταίο καιρό έχουν δοθεί περισσότερες ευκαιρίες σε ηθοποιούς, σκηνοθέτες και θεατρικούς συγγραφείς να περάσουν από ακρόαση ή διαγωνισμό στα κρατικά θέατρα.

Όμως χρειάζονται κι άλλες μάχες από τους καλλιτέχνες. Κι άλλες αλλαγές. Στην εκπαίδευση κυρίως, αλλά όχι μόνο.

Χρειάζεται να δοθούν κι άλλες ευκαιρίες σε ανθρώπους να παρουσιάσουν σε κρατικές επιτροπές τη δουλειά τους.

Μια τέτοια σπουδαία ευκαιρία ήταν η γενναία και δίκαιη απόφαση του Καλλιτεχνικού μας διευθυντή Αστέριου Πελτέκη να οργανώσει αυτή την πολύ μεγάλη ακρόαση τον Ιούνιο του 2022 στην οποία μέλη της επιτροπής ήταν

13 σκηνοθέτες και συμμετείχαν περίπου 750 ηθοποιοί.

Επειδή ήταν μια αρκετά δύσκολη διαδικασία και χρειάστηκε να δουλέψουν πολλοί άνθρωποι πολύ για αυτή την ακρόαση νιώθω ευγνωμοσύνη για αυτό το

γεγονός.

Για το "δώρο" του Καλλιτεχνικού μας διευθυντή. Και φυσικά νιώθω ευγνωμοσύνη για το "δώρο" του αγαπητού μας σκηνοθέτη Γιάννη Κακλέα να με επιλέξει για τον ρόλο της Μαρίας Αντόνοβνα.

Δε ξέρεις με τι χαρά ανοίγω τα μάτια μου το πρωί όταν έχω παράσταση. Είναι μεγάλη απόλαυση για μένα αυτή η δουλειά. Πολύ μεγάλη χαρά!!!

Το να έρθει αμέσως η αναγνώριση στον επαγγελματικό σου χώρο είναι εξαιρετικά ευχάριστο και ανακουφιστικό.

Αν μοχθήσεις όμως πολύ για να αναγνωριστείς εκτιμάς περισσότερο αυτό το θείο δώρο, το απολαμβάνεις περισσότερο, το αγαπάς περισσότερο, το φροντίζεις και το προστατεύεις. Εάν σου έρθει εύκολα και σε νεαρή ηλικία υπάρχει ο κίνδυνος να μην το εκτιμήσεις σωστά, να χαθεί η ευγνωμοσύνη.

Αυτό το κρυφό σταυροκόπημα κι αυτό το κρυφό "ευχαριστώ Θεέ μου."

- Χαιρόμαστε όλοι πολύ για σένα. Πώς είναι η συνεργασία σου με τον σκηνοθέτη και με τους ηθοποιούς που

παίζετε μαζί;

Εξαιρετική. Ο Γιάννης Κακλέας είναι ένας πολύ ταλαντούχος και γλυκός άνθρωπος, μια καλλιτεχνική ιδιοφυΐα με άφθονο χιούμορ που μας κάνει να γελάμε συνέχεια και να περνάμε θαυμάσια. Τον εκτιμώ πολύ ως άνθρωπο και τον θαυμάζω. Εκτιμώ τον τρόπο που αντιμετωπίζει δύσκολες στιγμές και καταστάσεις που μπορεί να προκύψουν.

Είμαι τυχερή που συνεργάζομαι μαζί του. Μαθαίνω από εκείνον όχι μόνο σε καλλιτεχνικό αλλά και σε προσωπικό επίπεδο.

Οι ηθοποιοί που παίζουμε μαζί είναι πολύ ταλαντούχοι, με καλή ψυχή και ωραία θετική ενέργεια.

Περνώ θαυμάσια μαζί τους. Μαθαίνω φυσικά και από τους ηθοποιούς. Είμαι, επίσης, τυχερή γιατί σε όλη μου την επαγγελματική πορεία ως ηθοποιός είχα συμπαθέστατους και πολύ αξιόλογους συνεργάτες.

- Δεν έτυχε να γνωρίσεις δηλαδή δύσκολους ανθρώπους στο θέατρο;

- Και δύσκολους ανθρώπους γνώρισα και κακούς και εγκληματίες. Ως επαγγελματίας ηθοποιός, όχι. Στο Αρσάκειο, στη σχολή και σε κάποιες συνεργασίες πριν το 2012 στις οποίες συμμετείχα εθελοντικά για να αποκτήσω πείρα, ναι. Έμαθα όμως από τις δυσκολίες.

- Το έργο γράφτηκε το 1836. Είναι επίκαιρο;

- Δυστυχώς, η έλλειψη εντιμότητας, η απληστία, η διαφθορά, η εκμετάλλευση χωρίς κανένα έλεος και η εξαπάτηση είναι καταστάσεις επίκαιρες, ιδίως στην Ελλάδα.

Η απληστία ως προς τα οικονομικά όταν είσαι έντιμος έχει όρια.

Χαλιναγωγείται. Ξοδεύεις μέχρι εκεί που φθάνουν τα δικά σου χρήματα, που έβγαλες με την τίμια εργασία σου.

Και ο κοινωνικός ανταγωνισμός όταν είσαι έντιμος, έχει όρια. Κορδώνεσαι, αν σου είναι τόσο απαραίτητο, μέχρι εκεί που φτάνει η τίμια τσέπη σου. Όταν όμως είσαι ανέντιμος, διεφθαρμένος στην ψυχή, έτοιμος να κατασπαράξεις χωρίς έλεος, έτοιμος να πατήσεις πάνω σε πτώματα, η απληστία και ο κοινωνικός ανταγωνισμός

δεν έχουν όρια ή στην καλύτερη περίπτωση τα όρια είναι πολύ χαλαρά. Ποιος βγαίνει κερδισμένος στο τέλος;

Αυτός που κοιμάται με τη συνείδησή του ήσυχη και με το μέτωπό του καθαρό. Αυτό πιστεύω.

- Πες μας λίγα λόγια για τον ρόλο σου;

- Όλοι οι ρόλοι στο έργο είναι αντιήρωες. Μόνο οι φτωχοί έμποροι που τους κατακλέβουν έχουν στοιχεία ηρωισμού. Η Μαρία Αντόνοβνα είναι ένα πολύ νέο κορίτσι, γύρω στα 16-17, που ζει στις αρχές του 19ου αιώνα σε ένα χωριό στη Ρωσία μέσα στα δάση. Είναι κόρη ενός κλέφτη και διεφθαρμένου έπαρχου. Δεν φαίνεται να γνωρίζει πλήρως τη δράση του πατέρα της και πώς έρχονται τα χρήματα στο σπίτι. Ωστόσο, δε φαίνεται να την ενδιαφέρει και ιδιαίτερα. Αγαπά τον πατέρα της, τον θαυμάζει, θυμώνει με τη μητέρα της, αλλά την αντιγράφει

πίστα.

Έχει αδυναμία στον διευθυντή του ταχυδρομείου. Θέλει να κάνει έναν καλό γάμο και ενθουσιάζεται με την άφιξη του "Επιθεωρητή"

- Έχετε κοινά με την Μαρία Αντόνοβνα;

- Αχ, έχω φανταστεί ότι η Μαρία Αντόνοβνα αγαπά με πάθος τον διευθυντή του ταχυδρομείου, αλλά τρελαίνεται και από πόθο για τον "Επιθεωρητή" ο οποίος φούντωσε όχι μόνο επειδή είναι ένας όμορφος νέος, αλλά και γιατί

πιστεύει ότι είναι Επιθεωρητής και ζει στην Πετρούπολη.

Ε… έχω αγαπήσει και έχω"τρελαθεί" κι εγώ από πάθος για άντρες.

Για άλλους λόγους. Απέκτησα ρωγμές, τραύματα από αγάπες που έγιναν σκόνη και όνειρα που γκρεμίστηκαν σαν παλάτια χτισμένα στην άμμο. Πώς να μην τη νιώσω τη Μαρία Αντόνοβνα.

Πώς να μην την αγαπήσω. Η Μαρία Αντόνοβνα είναι βουτηγμένη μέσα στο όνειρο. Στη ζωή μου κατά καιρούς έχω βουτηχτεί κι εγώ.

- Δεν θα έκανες όμως έναν γάμο για να αναδειχτείς κοινωνικά.

-Όχι. Δεν με νοιάζει τι θα πει ο κόσμος. Μου αρέσει να είμαι ο εαυτός μου.

Όταν είμαστε ο εαυτός μας, στα πλαίσια πάντα που δεν ενοχλούμε τον άλλο, νιώθουμε πιο καλά και είμαστε πιο ελεύθεροι.

Όταν κάποιος ζει στην επαρχία είναι εύκολο να πέσει στην παγίδα του τι θα πει ο κόσμος. Γιατί οι άνθρωποι μεταξύ τους γνωρίζονται. Σε αντίθεση με την μεγαλούπολη.

Δεν ισχυρίζομαι βέβαια ότι αυτό δεν συμβαίνει και στη μεγαλούπολη. Ειδικά όταν είναι κάποιος αρκετά κοινωνικός χρειάζεται δύναμη για να βάλει στην άκρη το τι θα πει ο κόσμος. Αξίζει όμως η προσπάθεια. Βέβαια, όσο περνούν τα χρόνια εξελίσσεται η κοινωνία.

Όσο περνούν τα χρόνια, τόσο περισσότεροι άνθρωποι αφήνουν στην άκρη συνήθειες και θεσμούς που επιβάλει η κοινωνία, αν δεν τους ταιριάζουν, για να είναι ο εαυτός τους.

- Περνάς όμορφα στη Θεσσαλονίκη;

- Α ναι. Πολύ ωραία. Μου αρέσει πολύ ως πόλη.

- Αθήνα ή Θεσσαλονίκη προτιμάς;

- Δύσκολη ερώτηση. Θα ήθελα πάντως να καθίσω κι άλλες χρονιές Θεσσαλονίκη.

- Σε ευχαριστούμε πολύ και σου ευχόμαστε καλές παραστάσεις και μια πολύ ωραία πορεία στο θέατρο.

- Κι εγώ σας ευχαριστώ. Εύχομαι τα καλύτερα για όλους σας.